Ik ben met Hans Kuijpers de uitdaging aangegaan om minimaal 3 foto's per week hier te plaatsen. Heb je behoefte een reactie te geven? Mail of whatsapp.

Voor vorige versie kijk De uitdaging deel vijf of kies uit het menu.

28-10-2018

Zondag ochtend. Het is bijna november en de zon schijnt uitbundig. De lucht is strakblauw en het voelt aangenaam. Ik ben onderweg met mijn camera in de hand. Dat is best wel lang geleden. Vorige week kwam mijn jongste dochter met een foto van een ander jong meisje aangelopen en liet mij deze zien. Het was een zwart-wit foto met de belichting van achteren. Een beetje van de zijkant. Zo was een silhouet te zien van het meisje met toch wel wat details. “Kun jij ook zo’n foto van mij maken?” Vroeg ze er bij. Natuurlijk zeg ik en zette later op de dag de zaken klaar voor een fotosessie. Eerst moest er op zolder ruimte gemaakt worden voor de instant studio. Het stof moest van de lampen gepoetst worden. De batterij van de camera werd in de lader gelegd en later op de middag zijn we begonnen met testen. Eigenlijk moet ik zeggen oefenen. Ik heb laatst van mijn buurman een degelijk statief gekregen wat bij hem al jaren ongebruikt op zolder lag. Zelf heb ik een wat lichter model maar die staat permanent bij mijn dochter op de kamer. Het statief van de buurman bleek erg degelijk maar toch iets minder ergonomisch vandaar het noemen van een oefentraject. Over het resultaat was mevrouw wel te spreken. Ze had nog wel een wens met betrekking tot de onzuiverheden in haar gezicht. Of ik die weg kon halen. Natuurlijk zeg ik maar dan blijkt haar puberende huid onregelmatiger te zijn dan dat ik op het eerste gezicht had waargenomen. Ach, we hebben er wat moois van gemaakt. Dit alles was voor mij wel weer een zetje om de camera wat prominenter op mijn werkkamer neer te zetten. En dus vanochtend maar weer eens mee genomen.

Lopend langs de nieuw aangelegd wegen en viaducten, wat de vervanging is van de laatste snelweg rotonde van Nederland, maak ik wat foto’s. Het zijn niet direct oohs en aahs. En zelfs ondersteund met een plaatpraatje kunnen ze niet in aanmerking komen voor plaatsing. Dan loop ik langs een aantal autodealers. Direct valt mij de kleurloosheid op van het assortiment wat aan de weg uitgestald staat. Het is allemaal zwart, wit of grijs. Hoe kan dit? Waar zijn de kleuren gebleven? Gevoed door deze vragen begint bij mij een gedachten stroom op gang te komen. Een gekleurde auto valt op. Als je er dus voor kiest om geen kleur te nemen wil je dus niet opvallen. Het gros van de Nederlanders wil dus niet opvallen. Graag gaat met onder in de grijze massa. Wil je niet bij deze grijze massa horen dan kies je of voor zwart of voor wit. Misschien geeft de keuze van kleur ook wel de polarisatie van Nederland een beetje aan. Je bent of rechts of links of anders geen mening.

Maar de auto’s waar ik langs loop zijn occasions. Allemaal twee jaar of ouder. Het geeft dus hooguit een beeld van de keuze van de samenleving van twee jaar geleden. Misschien staan er over twee jaar wel veel meer kleuren. Oh ja. Wij hebben ook twee auto’s voor de deur staan. Een zwarte en een witte.

10-04-2018

Hij staat weer in bloei. Dit is het moment dat ik mijn moed bij elkaar sprokkel en naar buiten loop. Ik kijk nog even naar de kleur, de zon, het moment en ik maak mijn plaatje. Elk jaar dat de Japanse Kers van de buren in bloei staat en ongegeneerd het insecten volk lokt om zich tegoed te doen van haar de nectar, voel ik mij gemotiveerd dit vast te leggen. Daarna kijk ik even terug in de tijd en zie dat ik vorig jaar op 25 april 2017 ook een foto heb kunnen maken. We lopen dit jaar iets voor. Niet echt noemenswaardig. Ik ben dit jaar wel afgeweken van het tijdstip van de dag. Ik heb de foto in de avond gemaakt. In de avond en in de ochtend heb je het mooiste streperige licht. Voor de boom is de ochtend toch het mooist. Tijdens de vorige opnames woonde er niemand meer in het huis. Tegenwoordig is het elke dag weer levendig. Een jong gezin met twee kinderen. De oude buurvrouw is na de dood van haar man verhuist naar een beschermd wonen complex. Het huis heeft twee jaar leeg gestaan. Ik heb geen idee hoe oud deze boom kan worden maar ik vermoed dat ze nog vaker mee zal maken dat de buurt veranderd. 

8 december 2017

Op de valreep nog een plaatje. Het is 8 uur en ik leg net de ochtendkrant weg. Er was weer weinig nieuws. Kijkend naar buiten zie ik de weerspiegeling van onze Lempicka. Sinds een week hangt deze weer in de kamer. Even voor de duidelijkheid het betreft hier een leuke replica. Wat mij vooral opvalt is het vervagen van de reflectie wanneer de paal buiten zijn top bereikt. Het schilderij wordt net zo ongrijpbaar als de kunst waartoe zij behoort. Zo dwalen mijn gedachten verder door naar ongrijpbare zaken. Afgelopen avond liep ik een rondje door de straten en zag overal de kerst gezelligheid door de ramen naar buiten stromen. Deze uiting van religieuze exhibitionisme wordt ergens door aangewakkerd. Ik zie een parallel met de kunst. Waarom maakt de kunstenaar kunst? En wat is kunst? Waarom geloven mensen? En wat is geloof? Beide bestaan bij de gratie van de mensen die het benoemen en maken. Ik kom tot de stelling:  een wereld zonder mensen is een wereld zonder geloof en zonder  kunst. Daarmee wil ik niet zeggen dat geloof of kunst geen uitwerking kan hebben op de mens heeft. Iedereen moet voor zichzelf maar uitmaken of hij gelooft in kunst of überhaupt gelooft. Dring beide echter niet op aan iemand anders. Vooral niet op mij.

25 april 2017

Om een traditie voort te zetten heb ik 25 april de Japanse kers in onze straat weer gefotografeerd.  De vorige foto was op 9 maart 2014

2 december 2016

We nemen een grote sprong in de tijd. Afgelopen donderdag werd ik benaderd om foto's te maken voor een reclame uiting. Dan gaat mijn hart snellers slaan en wordt ook wel een beetje nerveus. Twijfelen aan jezelf is goed maar ik heb er te weinig last van. Maar afgelopen week dan toch wat onzekerheid. Het moest foto's voor een restaurant worden om mensen met de kerst naar het kerstmenu te lokken. Hertenbiefstuk. Waarom ik herten met een n en dus in meervoud moet schrijven is me een raadsel. Ik kreeg een zorgvuldig gemodelleerd wit bord aangereikt met in het midden een klein hapje hert. Het leek meer een borrelhapje. Na een kwartier proberen kwam ik er achter dat het bord te groot te wit of het biefstukje te klein was. Nadat we het bord verwisseld hadden kwam het toch nog goed. En zeg het maar. Zelfs een vegetariër zou hier toch trek in krijgen? Alle twijfel is weer weg.

11 februari 2016

Een verrassende dag. Ik kom vaak door een stad waar hele grote gebouwen staan. Zo aan de rand van deze stad staan ze. De kantoren van fabrieken met de fabriek er achter. Imposant zo niet indruk wekkend. Jaren geleden kwam ik nog wel eens binnen in zo'n fabriek. Ik mochten sleutelen aan het hart van de fabriek. Veel ijzer en veel motoren aan elkaar verbonden tot een geheel door computers. Het heeft mij altijd een bijzonder gevoel gegeven dat je met een klik van de muis honderden kilo's grondstoffen tot een eindproduct kunt samenvoegen. Het avontuur van jaren geleden gaat opnieuw gebeuren. Een nieuw avontuur met dezelfde muis en met dezelfde motoren en hetzelfde staal. Maar toch is het deze keer anders. Het hart van de nieuwe fabriek is een hart door mijn bedrijf gemaakt. Elke bit en byte dat straks verantwoordelijk is voor het aansturen van de fabriek is door ons op de juiste plaats geprogrammeerd. Voor het grootste gedeelde is al bewezen dat die bits en bytes op de juiste plaats staan. Maar ook in dit project zijn er altijd situatie gebonden aanpassingen. De meeste aanpassingen zijn al klaar en waren meer cosmetisch dan strategisch. Een ontbrekende schakel in dit geheel van staal en motoren ontbreekt nog. Mijn collega is nu druk bezig deze te maken. Altijd een goede basis om je prototype in Iran uit te testen. Vandaag had ik een informele afspraak in zo'n kantoor van zo'n fabriek. Het was een goed gesprek ondanks het onderwerp. Het ging niet over techniek maar over geld verdienen. Op zijn tijd best een leuk onderwerp. Tijdens het gesprek schoot het me te binnen dat er nog een staatslot op de piano stond. Het was de 10e van de maand geweest en ik had nog niet gecontroleerd of de noodzaak van geld verdienen nog wel zo groot was. Onderweg naar huis zie ik een prachtige laaghangende zon door een rij uitbundig ontsproten knotwilgen schijnen. Vaak houd ik mij in maar ik zie en parkeer haven en stap uit. De website vertelde dat mijn nieuwe telefoon maar liefst 16 Megapixel beelden kon maken. Dit was wel het moment om dat even te testen. Thuis gekomen pak in het staatslot en op die zelfde telefoon controleer ik de nummers op de website van de staatsloterij. Veel belovend loopt het bedrag op totdat de teller stopt en op nul blijft staan. Ik ben blij dat ik de foto heb gemaakt. Die was gratis

17 januari 2016

Een nieuw jaar een nieuw begin. In zekere zin ook een nieuwe start, zowel zakelijk als privé. Privé is onze jongste dochter een tiener geworden en daarmee is de periode afgesloten van de kleine kinderen. Klein is ze zeker al een tijdje niet meer maar ze was nog altijd een neger. Zo placht mijn vrouw een negenjarige te noemen.  De oudste dochter heeft een vriendje en daarmee ben ik niet meer de enige man in haar leven. Over klein en groot te spreken. Hij is over de twee meter en dient bij binnenkomst te bukken. Ja we kijken erg tegen hem op. Maar naast de nieuwe situatie die volgens natuurlijke wijze ontstaan is hebben we ook nog een nieuwe start die veroorzaakt wordt door de buren. Ze willen verbouwen. En als zij gaan verbouwen kunnen wij wel achter blijven maar ik denkt dat we ons dan zelf te kort doen.  Wij gaan ook bouwen. Inmiddels heb ik al twee avonden beton flexen er op zitten en ons huis is nu al overal stoffig. Zelfs op zolder ligt stof. Dan zakelijk. Na een ophanden zijnde scheiding van twee zakenpartners blijven we samen over. We gaan van drie naar twee vennoten. Inmiddels hebben we besloten om de buitenlandse markt e gaan bedienen met onze bakkerij automatisering en de eerste deal is rond. We gaan naar Iran. Na een korte maar strakke onderhandeling met onze Iraanse klant ging deze akkoord met het voorstel en ben ik me maar eens gaan verdiepen in het land Iran. 70 miljoen inwoners en een streng islamitisch geleid land. Ik denk niet dat ik daar veel last van een kater zal hebben. Wat betreft de vooruitzichten van dit jaar zal ik genoeg reden hebben om de uitdaging regelmatig te vullen.  Maar graag begin ik met een eenvoudig foto. Zondag middag, Tjeukemeer, Rohel. Het vriest een klein beetje en de zon verwarmt je gezicht. Heerlijk dit weer.